ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

Εξ’ ορισμού ο Πανιώνιος σαν οντότητα είναι συνυφασμένος με την διαφορετικότητα. Είναι αδύνατον να περιορίσει κανείς την έννοια του Πανιωνίου σε καθορισμένα όρια και συγκεκριμένο context. Οποιοσδήποτε επιχειρήσει να συγκρίνει τον Πανιώνιο με οτιδήποτε άλλο είναι σίγουρο ότι στην πραγματικότητα δεν έχει καταλάβει το παραμικρό από το τι πραγματικά εστί Πανιώνιος. Ο Πανιώνιος είναι μοναδικός και διαφορετικός από οτιδήποτε άλλο. 

Όλες τις δεκαετίες κάποιοι ένιωθαν ότι και ο κόσμος του Πανιωνίου πρέπει να είναι ξεχωριστός, εκλεκτός, διαφορετικός προς το καλύτερο από τον κόσμο οποιασδήποτε άλλης ομάδας. Εξάλλου ένας σωστός Πανιώνιος δεν μπορεί να μαζοποιηθεί σε οποιαδήποτε πτυχή της ζωής του. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν άλλοτε συνειδητά και άλλοτε υποσυνείδητα έδειχναν τον δρόμο και το παράδειγμα προς τους υπόλοιπους. Χωρίς την συνδρομή τους η αλλοίωση του χαρακτήρα του κόσμου του Πανιωνίου και η σύγκλιση του στα πρότυπα οπαδών άλλων ομάδων θα ήταν παραπάνω από πιθανή.

Την δεκαετία του 70 όταν ακόμα οι αλάνες δεν είχαν παραδοθεί στην τσιμεντένια αυτοκρατορία, ο Πανιώνιος αποτελούσε κυψέλη ταλέντων. Ο κόσμος γέμιζε το γήπεδο, η ομάδα ήταν συμπαθής πανελλαδικά. Κάθε αγώνας έμοιαζε σαν μία οικογενειακή συγκέντρωση. Γιατί ο Πανιώνιος ήταν μία μεγάλη οικογένεια. Διοικητικά η ομάδα ήταν δυστυχώς φτωχή. Αν ο Πανιώνιος είχε οικονομική ευρωστία την δεκαετία του 70 είναι σίγουρα ότι στην σήμερα θα είχε καθιερωθεί στην συνείδηση όλων των Ελλήνων ως μία από τις 3 μεγαλύτερες ομάδες της χώρας. ΄Το γεγονός αυτό εκμεταλλεύτηκε με το παραπάνω η ΑΕΚ επιστρατεύοντας πολλές φορές αθέμιτα μέσα.

 Στις αρχές της δεκαετίας του 80, Σταματελάτος,Βεντούρης κλπ. κράτησαν την ομάδα σε αξιοπρεπή επίπεδα. Κάπου εκεί άρχισαν τα πέτρινα χρόνια. Μοβσεσιάν, Ερμείδης, Δήμος, απεργίες, έρανοι, υποβιβασμοί. Η συρρίκνωση του κόσμου αναπόφευκτη. Δεν είναι όλοι ανθεκτικοί στις πίκρες. Κάπου εκεί κάποια παιδιά από τους Πάνθηρες διαμόρφωσαν την κουλτούρα που ήταν αναγκαία τηρουμένων αυτών των άσχημων αγωνιστικών και διοικητικών καταστάσεων. Εξηγούσαν λοιπόν στους νεότερους ότι δεν μας νοιάζουν τα κύπελλα, δεν μας νοιάζουν τα πρωταθλήματα, οι πίκρες και οι στεναχώριες, δεν είμαστε κάφροι, δεν είμαστε πρόβατα. Μεγαλώσαμε με αυτήν την κουλτούρα. Ωστόσο η διαφορετικότητα που τόνιζε ήταν προσαρμοσμένη στην εποχή. Δεν είμαστε κάφροι, δεν είμαστε πρόβατα, τα κύπελλα και τα πρωταθλήματα δεν είναι αυτοσκοπός (εξάλλου σαν Πανιώνιοι έχουμε και άλλες ευαισθησίες πλην των αγωνιστικών) αλλά θέλουμε να δούμε τον Πανιώνιο εκεί που του αξίζει και αρμόζει τόσο στην ιστορία όσο και στην προσφορά του στον Ελληνικό αθλητισμό και στην Ελληνική κοινωνία κατ’ επέκταση. Ζούμε για να δούμε τον Πανιώνιο όπως τον φανταζόμαστε. Την περίοδο αυτή ο μπασκετικός Πανιώνιος ήταν η όαση του κυανέρυθρου κόσμου.

Στο σημείο αυτό ξεκινάει η υβριδική εποχή Μπέου. Η διοίκηση εκπέμπει άσχημες δυσωδίες και καθόλου Πανιώνιο, όλος ο κόσμος αρχικά αποπροσανατολίζεται και στην συνέχεια διασπάται. Η διαφορετικότητα κινδυνεύει να εξαφανιστεί, ο Πανιώνιος μόνο οικογένεια δε θυμίζει και κάποιοι τονίζοντας το όπιο του ΟΥΕΦΑ επιβεβαιώνουν ότι η νοοτροπία των οπαδών μας αρχίζει και προσεγγίζει επικίνδυνα αυτή των οπαδών του ΠΟΚ. Ειδικά οι πιτσιρικάδες μην έχοντας ζήσει υγιείς καταστάσεις και αδυνατώντας να καταλάβουν γιατί πρέπει να είναι διαφορετικοί αποπροσανατολίζονται σε ανόητα και αυτοκαταστροφικά μονοπάτια. Κάπου εκεί έρχεται το μοιραίο λάθος του «ηγέτη». Δεν αποχωρεί στο «απόγειο» της δόξας του αλλά τυφλωμένος από την αλαζονεία του (ενδεχομένως και την αχαριστία που αισθανόταν προς το πρόσωπο του) έρχεται σε μετωπική σύγκρουση ακόμα και με αυτούς που κάποτε τον στήριζαν. Για την πλειοψηφία του κόσμου αυτό λειτούργησε σαν ενωτική ένεση και αποτοξίνωση από το όπιο. Ήταν σαν να συνήλθαν από μακροχρόνιο λήθαργο. Η συσπείρωση της πλειοψηφίας είναι γεγονός. Όλοι πλέον αναζητούν τον χαμένο χαρακτήρα μας και την διαφορετικότητα μας.

Στο μεταξύ ο Κωνσταντίνος Τσακίρης έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι γεννημένος Πανιώνιος και απλά δεν το είχε αντιληφθεί τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Πραγματικά ο Πρόεδρος μας δεν θα μπορούσε να είναι άλλη ομάδα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα επανέφερε την ηρεμία στον κόσμο του Πανιώνιου. Ο Πανιώνιος άρχισε πάλι να γίνεται μία ενιαία, ζεστή οικογένεια. Ποτέ άλλοτε ο Πανιώνιος δεν είχε τόσο προσιτό Πρόεδρο. Για τον Τσακίρη δεν υπάρχουν ταμπέλες και διαχωρισμοί. Του αρκεί να είσαι Πανιώνιος. Την γνώμη σου θα την ακούσει και θα την συζητήσει. Ο Πανιώνιος πλέον είναι υγιέστατος. Η διαφορετικότητα μας επιβίωσε και ξανάρχισε να καλλιεργείται στις νέες γενιές από άτομα που ξέρουν καλά τον τρόπο να το κάνουν. Κανείς δεν περίμενε ότι σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ο Πανιώνιος θα τίναζε την οποιαδήποτε ρετσινιά από πάνω του και σιγά σιγά θα καθιερωνόταν πάλι στις συνειδήσεις του φίλαθλου κόσμου ως ένας υγιές, τίμιο και συμπαθές σωματείο.

Η συμβολή του Τσακίρη στην επιβίωση λοιπόν της διαφορετικότητας μας ήταν καθοριστική. Ο ίδιος όμως ανέλαβε να την εμπλουτίσει και να την βελτιώσει. Θέλουμε να δούμε τον Πανιώνιο εκεί που του αξίζει αλλά δεν ξέραμε τι θα πει υπομονή, προγραμματισμός και οργανωτικότητα. Έχοντας περάσει δε όλα αυτά τα δεινά είχαμε ξεχάσει τι θα πει εμπιστοσύνη στη διοίκηση αφού η καχυποψία τα τελευταία χρόνια είχε την προϊστορία με το μέρος της. Ο Τσακίρης έχει το ίδιο όραμα με μας. Είναι σαν και εμάς και απολαμβάνει την ζεστασιά της Πανιώνιας οικογένειας. Μας έδειξε ήδη ότι ο Πανιώνιος μπορεί να φτάσει εκεί που του αξίζει με υπομονή, προγραμματισμό και καλή διάθεση. Η διαφορετικότητα μας πλέον είναι εμπλουτισμένη και αναπροσαρμοσμένη στα νέα δεδομένα. Μας νοιάζει να φτάσουμε τον Πανιώνιο στην κορυφή αλλά με τον δικό μας διαφορετικό τίμιο τρόπο. Η κορυφή για τον Πανιώνιο είναι πολυδιάστατη και δεν περιορίζεται μόνο από κύπελλα και πρωταθλήματα. Χαίρομαι που οι νέες γενιές Πανιώνιων θα μεγαλώσουν μέσα σε αυτό το κλίμα και θα μάθουν να είναι διαφορετικοί από την μάζα.

Και ένα μήνυμα πρός τους Π.Ο.Κικούς

Καταλάβετέ το. Είμαστε μποέμ και πολύ μεγάλοι για την μιζέρια της κλίκας σας. Πάρτε κύπελλα, πρωταθλήματα, χρυσά μετάλλια ντόπας, βραβεύσεις, ευρωπαϊκά ότι ξεπλένει κατά κάποιο τρόπο τον ακόρεστο μικροαστισμό σας και αφήστε μας στην γλυκιά ρέκλα των ονείρων μας. Μέχρι να βρούμε ουρανό… Πανιωνάρα μου